William herinnert zich de surrealistische ervaring toen hij in januari 2021, toen Europa in een volledige lockdown zat, een van de eerste partijen van het Pfizer-vaccin van Frankfurt naar Hongkong vervoerde.

“Het was een heel vreemde ervaring omdat er niemand vloog, het luchtruim was helemaal leeg, net als de luchthavens. Frankfurt is normaal gesproken een van de drukste luchthavens van Europa, maar we werden op 200 kilometer afstand al gecleard omdat er niemand in de buurt was.”

“We wisten toen nog weinig over het virus, hoe het zich ontwikkelde, hoe het zich gedroeg, en het voelde alsof we op een missie waren, een beetje aan de frontlinie tegen het virus. Dat voelde heel lonend, omdat we wisten dat we mensen hielpen en dat het belangrijk was voor de samenleving in Hongkong.”

Een jaar later bleek de langdurige onzekerheid voor iedereen moeilijk geweest te zijn.

“Niemand wist wat er ging gebeuren of hoeveel maanden we zo konden blijven doorgaan. Toen de Closed Loop-cycli in februari 2021 werden geïntroduceerd, was het de bedoeling dat ze voor een of twee cycli van kracht zouden zijn. Maar een jaar later nog werden ze opnieuw geïntroduceerd voor de vrachtvluchten.”

“Maar een ding dat ik wil benadrukken, was de professionaliteit van de bemanning. We hebben te maken gehad met veel veranderingen en onzekerheden. Ik heb in 2021 persoonlijk ongeveer 100 dagen in quarantaine doorgebracht en ik weet niet eens hoeveel tests ik heb uitgevoerd. Misschien 300? Voor andere mensen was het nog erger, sommigen zagen hun gezin twee jaar niet.”

“Toch was de manier waarop iedereen reageerde verbazingwekkend. Iedereen is vanaf de eerste dag ongelooflijk professioneel gebleven, deed alles op een veilige, methodische manier en bleef ook mentaal zeer veerkrachtig in de omgang met de uitdagingen.”

Maar William wilde nog iets positiefs uit een moeilijke situatie halen.

“De pandemie heeft me gedwongen een nieuwe ‘ik’ onder ogen te zien,” zei hij. “Ik ben er trots op dat ik hier nog steeds ben met de energie om de gemeenschap van dienst te blijven zijn. De steun die mijn vrouw me elke dag gaf, was essentieel. Wat me daarnaast heeft geholpen om het vol te houden, was de wetenschap dat we iets belangrijks deden voor de samenleving en de hoop om terug te keren naar het normale leven.”